لادن طباطبایی بازیگر تلویزیون و سینما که حدود سه سال است از فعالیت در عرصه بازیگری کناره‌گیری کرده و این موضوع را رسماً در برنامه سینمایی «هفت » اعلام کرد، در خصوص اینکه آیا تمایلی برای بازگشت به دنیای هنر دارد، گفت: همان‌طور که می‌دانید چند سال پیش در برنامه سینمایی « هفت » از دنیای بازیگری خداحافظی کردم که دلیل آن به وجود آمدن یک سری مسائل در بدنه سینما از جمله نقش‌های تکراری، قصه‌های تجاری و... بود که با روحیه من سازگاری نداشت و جذابیتی برای من نمانده بود و از طرفی نیز قصد رسیدگی به دخترم که اوتیسم دارد را داشتم. البته این تصمیم‌گیری نتیجه دو سال فکر و برانداز کردن موضوع جدایی من از بازیگری بود که نهایتاً به نتیجه مذکور رسیدم.
فضا با فضای زمان ورود ما به عرصه هنر و بازیگری یعنی زمان دانشجویی بسیار متفاوت شده بود. چنانچه آن تخصص‌گرایی به لحاظ خودکار، بازیگری، کارگردانی فیلمنامه تا نقد به سویی دیگر در حال حرکت بود.
ما در واقع در حوزه نقد با بزرگانی چون گل‌مکانی، کریمی، امیری و... بزرگ شدیم و تحمل افرادی که بدون دانش وارد دنیای تصویر شده بودند سخت بود.
ورود کارگردان، نویسنده و... به خصوص تهیهکننده که با دانش پایین سعی می‌کرد به منافع شخصی خود توجه کند ما را آزار می‌داد، البته به نوعی به آن‌ها حق می‌دهم اما نه تا این حد که هدف آن‌ها فقط ساخت فیلم ارزان قیمت باشد و در این میان از فامیل‌ها و آشنا‌های خودشان استفاده کنند، در نتیجه سال‌های آخر فعالیتم سعی کردم به جوان‌ها کمک کنم که آن هم از جایی باعث خستگی من شد و کنار کشیدم.
بحث ما بحث حرفه‌ای کار کردن است. یعنی کار را باید بدون اتلاف وقت، بدون برداشت‌های اضافه، بدون اشتباهات زیاد و... انجام داد که هم به نفع تهیهکننده و هم گروه باشد. اما زمانی که شما با این پتانسیل وارد و با تعدادی آماتور آن هم در حد صفر روبرو می‌شوید، انگیزه حضور را از دست خواهید داد و بسیاری از مسائل حاشیه‌ای نیز به این جریان دامن می‌زند تا کلاً باعث کناره‌گیری شما شود.
با وجود اینکه سه سال از عرصه بازیگری دور هستم و عاشق بازیگری‌ام اما دلم تنگ نشده و جالب اینجاست اکثر آثاری که طی چند سال دوری من تولید شده، جای افسوس برای فعالیت در آن برای من نگذاشته است.
در زمان فعالیتم در عرصه سینما و تلویزیون چندین آثار خوب داشتم. به نحوی که به واسطه آن‌ها مردم هنوز من را فراموش نکرده و برای من احترام خاصی قائلند و حمایت‌های لازم را انجام می‌دهند. این برای من مهم و با ارزش است، گهگاهی که کار‌های خیر انجام می‌دهم، از استقبال مردم خوشحال می‌شوم و تعجب می‌کنم که هنوز من را فراموش نکردند. به جایی می‌رسم که سال‌های فعالیتم یک طرف و توجهی که مردم عزیزمان دارند یک طرف و این بزرگترین دستمزد و پاداش است و خستگی را از تن من بیرون خواهد برد.
در حال حاضر حدود 9 ماه است که با انجمن اوتیسم همکاری می‌کنم و پیشرفت خوبی داشتیم. باید بگویم که اوتیسم بیماری نیست بلکه یک نوع ناهنجاری ارتباطی و ناشناخته است که روی مغز و ارتباطات شخص اثر می‌گذارد، شرایط اوتیسم در ایران بسیار بد و بین مردم ناآشنا بود اما طی این چند ماه به خاطر اطلاع‌رسانی، آگاهی مردم بیشتر شده و دولت، وزیر کشور و وزیر بهداشت حمایت‌های خوبی انجام داده و توجه ویژه‌ای به این مقوله پیدا کرده‌اند.
امیدواریم با فعالیت انجمن و همکاری مسئولان و مردم بتوانیم در جهت رفع اوتیسم گام‌های خوبی برداریم تا بچه‌هایی که با این مشکل دست و پنجه نرم می‌کنند را نجات دهیم.
فیلم‌های خوبی در سینمای امروز ساخته می‌شود و موفق هستند و در واقع یک روتین و فیلمی رئال را نمایش می‌دهند اما سبک من نیست، ریتم بازیگری من تند است؛ یعنی ریتم آرام و کش‌دار مطابق با فعالیت من نیست. من آدم قصه‌ام و قصه را دوست دارم و ضرب کاری‌ام بالاست.
زمانی ما فیلم‌های برگمان را می‌دیدیم اما الان نمی‌توانم حتی 5 دقیقه از آن را ببینم؛ چون تحمل ندارم. سینما برای من در سرعت و اختصار خلاصه می‌شود یعنی تازگی در پلان‌ها و تازگی و سرعت در ایجاد مفاهیم، اختصار در بیان، گفتار و در نمایش صحنه‌ها بدون پیچیدن فوق‌العاده. این‌ها تمام موارد مورد علاقه من در یک فیلم است.
چون حدود دو دهه و نیم در آثار تصویری فعالیت داشتم، کاملاً به این موضوع واقفم. در واقع سینمای دهه 80 را بیشتر دوست داشتم چون فاکتور‌های خوبی نسبت به بقیه سال‌ها داشت. از طرفی کارهایی که من انجام دادم یکدست‌تر بود اما از یک زمانی بحث سینمای تجاری بالا گرفت و تولیدات در این بخش زیاد شد.
در حال حاضر به خصوص در بخش هنر و تجربه فیلم‌های برجسته و جالبی تولید می‌شود که باید آن‌ها را مورد حمایت همه جانبه قرار داد.
کارگردان مورد علاقه من که تمایل داشتم با او کار کنم، بهرام بیضایی بود.
سلام به بازدیدکنندگان محترم :