نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی جزیره رنگین به کارگردانی خسرو سینایی با حضور کارگردان، جواد طوسی منتقد،احمد نادعلیان هنرمند هنر های تجسمی و محیطی و علی زادمهر مجری کارشناس شب گذشته یک شنبه 2 اسفند در پردیس سینمایی چارسو برگزار شد.
خسرو سینایی با تشکر از نادعیان که اجازه داد بخشی از فعالیت هایش در این فیلم به نمایش درآید گفت: در این فیلم بازیگران محلی جزیره هرمز حضور داشتند که با وجود آنکه بازیگر نیستند اما خوب ظاهر شدند.
من بعد از 50 سال فعالیت در سینما امروز می توانم به خودم اجازه بدهم که به سینما پیشنهاد بدهم زیرا سینمای ما امروز وارد یک حرکت دورانی شده است.
سینما ابزاری است که هر شخصیت و هر فردی می تواند آنرا در قالب رسانه و یا هنر استفاده کند. امروز ما در سینما و در کشور آدمها و استعدادهای زیادی داریم اما متاسفانه کلیت سینما به این امر توجه ندارد و فقط به یک سری از افراد و چهره های معروف سینمایی توجه می شود و برای آنها پول های زیادی خرج می شود و استعدادهای دیگر می سوزند.
نتیجه عملکرد در سینمای ما امروز تصویری است که در فیلم ها می بینیم و در آنها فقط داستان چند نفر روایت می شود که در تهران با ماشین همدیگر را تعقیب می کنند.
متاسفانه این استعدادها و این وسعت در فیلم های ما دیده نمی شود و فقط به چند ستاره توجه می شود. البته من با ستاره سازی مخالف نیستم.اما باید به استعدادها بیشتر توجه شود
اگر رسانه های خارجی دوست دارند ایران را به شکل دیگری نشان دهند به خودشان مربوط است و این ما هستیم که باید تصویر درست و واقعی از ایران را نشان بدهیم.
جزیره رنگین می خواهد بگوید اینکه دائم باهم دعوا و مشاجره کنیم سودی ندارد بلکه باید باهم بنشینیم و تنگ نظری ها و حسادت ها را کنار بگذاریم و گفتگو کنیم.
سینایی با یادی از زاون قوکاسیان گفت: روزی زاون تعدادی فیلم تجربی از اتریش برای من آورد و من و چند نفر از دوستانم با دیدن این فیلم ها متوجه شدیم که چه فیلم های جدیدی را با تجربه های جدید می توان ساخت و فیلمسازی فقط شیوه کلاسیک نیست.
ساخت فیلم به شکل مستند- داستانی راهی است که امروز بسیاری از فیلمسازان اروپایی تجربه می کنند و من نیز آدم نا آرامی هستم و از تکرار خودم خوشم نمی آید و به دنبال تجربه های جدید هستم.
ما دائم در سینما به دنبال نوشدن هستیم و به این نو شدن نیاز داریم به همین دلیل شاید فیلم بعدی من کاملا یک فیلم داستانی باشد.
سینایی خودش را اهل ریسک دانست و افزود: ریسک در سینما همیشه حرف جدیدی با خود به همراه دارد اما کسانی که در سینما ریسک می کنند همیشه با مخالفت و حمله مواجه می شوند نمونه عملی این حرف سهراب شهید ثالث است که در زمان نمایش بعضی فیلم هایش مخاطبان علیه وی در سینما شعار می دادند و صندلی های سینما را پاره می کردند اما امروز همه از شهید ثالث تقدیر و تجلیل می کنند.
من با سینمای بدنه و سینمای گیشه مخالف نیستم اما نباید خودمان را به این محدود کنیم که دائم به دنبال آن باشیم که چه فیلمی بسازیم که چقدر بفروشد زیرا سینما تنها تجارت نیست بلکه یک پدیده فرهنگی است و جامعه ما بیش از هرچیز به فرهنگ و شناخت خود نیاز دارد.
سینایی در پاسخ به این سوال که چرا نادعلیان خودش در فیلم بازی نکرد و مهدی احمدی به جای وی نقش آفرینی کرد پاسخ داد: حضور نادعلیان در نقش خودش فیلم را تبدیل به یک مستند خوب می کرد اما من می خواستم یک فیلم مستند – داستانی بسازم هرچند شاید این امکان بوجود آید که یک مستند جداگانه درباره نادعلیان بسازم.
من هرچه در سینما یاد گرفتم از سینمای مستند آموختم و سینمای مستند به ما می آموزد که اگر فضایی را نمی شناسیم ابتدا درباره آن تحقیق و پژوهش کنیم و به ما یاد می دهد که ساختن فضای باورپذیر با فضای مستند تفاوت دارد.
مجتبی راعی کارگردان سینما نیز با تجلیل از فیلم جزیره رنگین گفت: من شاگرد استاد سینایی بودم و امروز فیلم خوبی از ایشان دیدم. فیلم جزیره رنگین نشان می دهد که کارگردان آن و کسانی که در ساخت فیلم حضور داشتند ایران را بسیار دوست دارند.
جواد طوسی منتقد سینما نیز طی سخنانی گفت: سینایی یک نگاه فرهنگی دارد که این نگاه نیاز به پرداختی سماجت آمیز و دغدغه مند دارد. سینایی به دنبال بیان یک نگاه فرهنگی، آیینی و نمایشی با یک زبان اصیل است و در این راه دنبال یک تکثرگرایی است.
سینایی در فیلم جزیره رنگین پیشنهاد می دهد و پیشنهاد وی برای دستیابی به یک پیوند فرهنگی است که با درخود نگریستن بوجود می آید.
طوسی با اشاره به نگاه تاویل پذیر سینایی در جزیره رنگین گفت: وی در این فیلم بدون آنکه دچار روشنفکری از جنبه منفی آن و یا کلیشه هایی همچون سیاه نمایی شود پیشنهادات فرهنگی و اجتماعی خوبی می دهد که نتیجه آن عوض کردن رفتارها از ناهنجاری به هنجار است.
احمد نادعلیان نیز که فیلم جزیره رنگین بر اساس بخشی از فعالیت های وی ساخته شده گفت: آشنایی من با سینایی از طریق همسر ایشان بود و گیزلا وارگا سینایی اولین فردی بود که خسرو سینایی را به جزیره هرمز آورد.
همیشه اعتقاد داشتم که اگر فیلم مستند و یا سینمایی از روی یک اتفاق واقعی ساخته می شود 50 الی 60 درصد فیلم بر اساس اتفاق واقعی است و 40 درصد ساخته و پرداخته ذهن فیلمساز است.
قرار نبود فیلم جزیره رنگین یک مستند باشد اما من فیلم را دوست دارم و سینایی به صورت خردنگر و کلان نگر فعالیت های من را بهانه ای برای ارجاع به مسائل مهمتر قرار داده است.
وی در پاسخ به این سوال که چرا در فیلم جزیره رنگین بازی نکرده گفت: من نقش خودم را در زندگی می توانم بازی کنم و استعداد بازیگری در فیلم را حتی به جای نقش خودم ندارم.
سلام به بازدیدکنندگان محترم :