علی اوسیوند : کار فرهنگی باید توأم با بودجه زیاد باشد

 

علی اوسیوند درباره شرایط و کیفیت آثار نمایشی تلویزیون در سال‌های اخیر به بیان توضیحاتی پرداخت و گفت: علت این موضوع بودجه‌ای است که صداوسیما را در مضیقه قرار داده است، اما به هر حال باید هر چه زودتر به این فاجعه رسیدگی شود.

وی درباره سطح کیفی کارهایی که در سال‌های اخیر به او پیشنهاد شده است، اظهار کرد: فیلمنامه‌ها و نقش‌هایی که در این سال‌ها پیشنهاد می‌شد، مقداری محدودیت داشتند و از نظر کیفی پایین بودند؛ فکر می‌کنم دلیل این موضوع، بودجه‌ای است که صداوسیما را در سال‌های اخیر در مضیقه قرار داده است، اما به هر حال باید هر چه زودتر به این فاجعه رسیدگی شود، چون موضوعی بسیار مهم است.

کار فرهنگی باید توأم با بودجه زیاد باشد تا بتوانند همه را به کار بگیرند؛ نه اینکه دسته تشکیل بدهند و فقط عده خاصی را دعوت به کار کنند؛ این همه بازیگر خوب داریم، اما اکثر آنها بیکار هستند و طبیعی است وقتی از نظر اقتصادی در مضیقه قرار بگیرند، به شبکه‌ای مثل «جم» می‌روند؛ البته در این میان هم بعضی‌ها حرفی برای گفتن نداشتند یا دیر آمده بودند و می‌خواستند خیلی سریع به موقعیتی دست پیدا کنند، که بحث این افراد به طور کلی جداست. اما عده‌ای واقعا حقشان است که کار کنند، اما نظارتی روی این موضوع نیست.

چرا باید به عنوان مثال شخصی که در صداوسیما ممکن است سمتی هم داشته باشد، نظراتی غیرکارشناسی درباره انتخاب بازیگر یا مسائل دیگر بدهد؛ به طوری هم نظر می‌دهد که انگار تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار شخصی است؛ در حالی است که تشخیص این موضوعات بر عهده کارگردان است.

او در پاسخ به این پرسش که پایین بودن سطح کیفی آثار تنها به بودجه برمی‌گردد یا پایین بودن سطح کیفی فیلمنامه‌ها؟ گفت: عمده مشکلات به بخشی که فیلمنامه‌ها را تصویب می‌کنند برمی‌گردد؛ آنها باعث می‌شوند سطح کیفی آثار پایین بیایند. باید افرادی که اصول درام را می‌شناسند در این شوراها به کار بگیرند، نه فقط افرادی که به خاطر راضی نگه داشتن عده‌ای یا از دست ندادن موقعیتی که دارند، نظر می‌دهند. این همه افراد تحصیل‌کرده در حوزه درام داریم، ولی از آنها استفاده‌ای نمی‌شود؛ البته زمانی سیمافیلم این کار را کرد و از افرادی که در این حوزه تحصیلات داشتند، برای فیلمنامه‌خوانی دعوت به کار کرد.

علی اوسیوند : « آرام می‌گیریم » فیلمنامه پیچیده‌ای دارد

 

علی اوسیوند که این روزها با بازپخش مجموعه تلویزیونی « دولت مخفی » در شبکه دو دیده می شود درباره تازه ترین فعالیت های خود گفت: مدتی است به یک پروژه تلویزیونی پیوسته ام و در مجموعه « آرام می گیریم » به کارگردانی روح الله سهرابی شخصیت ناصر را بازی می کنم که از کاراکترهای اصلی این سریال است.

« آرام می گیریم » پرژوه ای پر کاراکتر است و لوکیشن های متعددی دارد به همین دلیل بازی کردن در این فضا مثل سایر تولیدات تلویزیونی راحت نیست. از نکات قابل توجه کار این است که سریال نمی تواند به چند شخصیت محدود شود و قصه های متعدد کاراکترهای مختلف مثل واگن های یک قطار به دنبال هم کشیده می شوند. 

قصه در مورد خانواده ابراهیم، بزرگ خاندان است که چند بچه دارد و هر یک از این ها به نوبت داستان هایی دارند که همه شان پررنگ است و سرنوشت های هر کدام مملو از ساختارهای دراماتیک است. من در این قصه نقش پسر بزرگ حاج ابراهیم را بازی می کنم که شغل تراشکاری دارد و در موقعیت اقتصادی بحرانی و راکد دچار افت اقتصادی می شود.

او در تامین هزینه های زندگی اش دچار مشکل شده و از طرفی دو دختر دارد که هر کدام درگیر قصه های خود هستند. ناصر به خاطر روحیه ای که دارد مقابل مسایل دخترانش می ایستد اما در پایان قصه اتفاق دیگری برای او رقم می خورد.

وی با اشاره به اینکه این مجموعه فیلمنامه پیچیده ای دارد و مهم است که در اجرا هم بتوان پرداخت خوبی داشت، بیان کرد: تمامی داستان های این مجموعه برگرفته از جامعه است و معتقدم وقتی قصه ها روایت ملموس از جامعه باشند تماشاگر خیلی خوب با آن ارتباط برقرار می کند. این نکته فقط به نقش من برنمی گردد بلکه همه کاراکترها این ویژگی را دارند و امیدوارم باعث شود تماشاگر تا آخر، این سریال را دنبال کند. 

وقتی برای همه این ها باید قصه تعریف شود تجزیه و تحلیل زیادی را می طلبد. اصولا تولید کار فرهنگی سخت است و ما چون عاشقانه در این راه قدم بر می داریم و دغدغه جامعه و مسایل انسانی را داریم راحت کنار می آییم و مشکلات را به جان می خریم. بخشی از انجام کار بازیگری برای گذران زندگی است و بخش دیگر تسکین آلام درونی خودمان است که بتوانیم به بهداشت روحی روانی جامعه کمک کنیم.

ویژگی و خاصیت هر اثر هنری باید این باشد که جامعه را به عبرت آموزی برساند. کاراکترهای نمایشی با کار خیر پاداش می گیرند و در کار بد جزا می بینند این عبرت آموزی از طریق درام به تماشاگر منتقل می شود و امیدوارم نتیجه همه این ها بین مردم خوب باشد.

باید بعد از مونتاژ و پخش چند قسمت ببینیم کار توانسته بین مردم جا باز کند یا خیر. همه کسانی که در این مجموعه فعالند سعی کردند قصه را درست تعریف کنند ولی اینکه مخاطب چگونه با اثر ارتباط می گیرد نمی دانم اما مطمئنم « آرام می گیریم » تاثیر خودش را خواهد گذاشت.

علی اوسیوند : « آرام می‌گیریم » کاری مملو از شخصیت و بازیگر است

 

علی اوسیوند بازیگر تئاتر و تلویزیون ، در خصوص ایفای نقش خود در سریال « آرام می‌گیریم » گفت: داستان این مجموعه بر محوریت اصلی خانواده حاج ابراهیم، بزرگ خاندان این قصه می‌چرخد. این پدر چند فرزند دارد که هر کدام از این آدم‌ها به نوبت داستان‌هایی را روایت می‌کنند که جزو قصه‌های اصلی این مجموعه است و هر کدام مملو از مسائل دراماتیکی است که می‌شود به آن پرداخت. 
 
من در این قصه، نقش پسر بزرگ حاج ابراهیم را بازی می‌کنم، او درگیر مسائل خود و شغل تراشکاری‌اش است، که در موقعیت بحرانی و راکد قرار می‌گیرد و دچار افت اقتصادی می‌شود و در هزینه‌های زندگی‌اش به مشکل بر می‌خورد. 
 
در ادامه روند این قصه می‌بینیم، این شخصیت، از طرفی در خانواده خود و دو دختری که دارد، درگیر یکسری از مسائل زندگی آنها می‌شود و بر اساس کاراکتری که خاص خود این شخص است، مقابل مشکلات دخترانش می‌ایستد و در پایان، قصه را به سمتی که باید سوق می‌دهد.  
 
وی  با بیان اینکه ناصر یکی از شخصیت‌های اصلی این سریال است، در خصوص قصه ملموس « آرام می‌گیریم » اظهار داشت: وقتی که جنس داستانها، از قصه‌های ملموس مردم و جامعه باشد، به حتم با تماشاگران به خوبی ارتباط برقرار می‌کند. 
 
هر کدام از برادران این خانواده و بقیه شخصیت‌ها هم روایت زندگی خودشان را دارند و امیدوارم که این مولفه باعث شود که تماشاگر را تا آخر بکشاند و از تاثیرگذاری برای جامعه مفید واقع شود.  
 
به هر حال ویژگی و خاصیت هر اثر هنری، این است که برای جامعه خودش عبرت آموز باشد. همان طور که ارسطو در شعر خود اشاره کرد؛ یک نمایش باید تا پایان، تماشاگر خودش را حفظ کند و این جزو اصول و ساختار درام است. 
 
وی در خصوص لوکیشن‌های متعدد و کاراکتر های متفاوت این مجموعه گفت: به هر حال سخت است، اما به دلیل اینکه سریال نمی‌تواند فقط محدود به چند کاراکتر نمایشی شود و تا انتها برای مخاطب کشش داشته باشد، پس « آرام می‌گیریم » کاری مملو از شخصیت و بازیگر است که هرکدام از آنها قصه مخصوص به خودشان را دارند و حالا مهم این است که این کاراکتر ها در نوشتار و نحوه ساخت چگونه به پرداخت نهایی برسانیم. 
 
مسلما هر کاری سختی‌های خودش را دارد و وقتی بخواهیم برای این همه تعریف، قصه روایت کنیم و به مخاطب منتقل کنیم، همه این ها نیاز به بحث و تحلیل فکری و بررسی شخصیت ها دارد. 
 
اصولا هر کار تولیدی فرهنگی، به عنوان یک اثر هنری، کار سختی خواهد بود، به دلیل اینکه ما دغدغه مند مسائل جامعه و انسانی هستیم و نفس و ناموس هنر هم همین است، ما عاشقانه کار می کنیم و تمام این سختی ها را به جان می خریم. 
 
بخشی از کار در هنر و حرفه بازیگری به خاطر معاش و گذران زندگی است، و مابقی آن برای تسکین آلام درونی و مسائل بشری است. تا بتوانیم زخمی از جامعه را درمان کنیم و به کمک پالایش بهداشت روحی و روانی جامعه ای سالم از نظر فکری برویم.

من از الان نمی‌توانم قضاوت کنم، ولی امیدوارم بعد از مونتاژ و پخش به صورت مداوم تاثیرش را در جامعه بگذارد و با مخاطب همراه شود. از مهمترین ویژگی های درام ارتباط با بیننده است و اگر یک اثر این ارتباط را حفظ نکند، همه چیز را از دست داده است.